Reflecties

2de academiejaar 2023-2024

Francis Alys – the nature of the game

Voor het project goed ouderschap zijn wij naar de tentoonstelling van Francis Alys geweest. Dit vond plaats in het Wiels, centrum voor hedendaagse kunst in Brussel. Daar hebben we eerst een rondleiding gekregen en wat meer informatie over de materialen die gebruikt worden door de kunstenaars. De hedendaagse kunst die gemaakt wordt door de kunstenaars van België kan hier worden gepresenteerd. De studenten van het tweede jaar pedagogie van het jonge kind waren hier aanwezig, alsook de docenten en de mensen die werken in Wiels. We kwamen naar dit centrum om ons te laten inspireren door de manier van werken van Francis Alys. Na een deftige uitleg over zijn leven hadden we een achtergrond om te kijken naar de tentoonstelling. Deze tentoonstelling werd ingedeeld in drie kamers: een kamer met videofragmenten waar de kinderenspelen aanwezig waren over de hele wereld, een kamer met verschillende canvassen over de plekken waar hij geweest was en een cinemazaal. In deze cinemazaal werd de film gedraaid waar kinderen verstoppertje spelen met vogelfluitjes. Deze vogelfluitjes waren ook te zien in een vitrinekast. De manier van drie kamers als bezoekers was aangenaam doordat het drie keer iets volledig anders was. Je kon helemaal vanaf nul opnieuw kijken naar de situatie maar in je achterhoofd hield je wel de vorige kamer (bv. de kamer met de schilderijen kon je linken aan de plaatsen van de spelen die de kinderen speelden).

Voor mij is het meest belangrijke element uit de tentoonstelling de spelen die gespeeld werden in oorlogslanden. Het raakte mij enorm dat deze kinderen op een manier zorgeloos aan het spelen waren maar je op sommige momenten ook de aanwezige oorlog kon herkennen. Ze leefden verder maar probeerden toch het spel verder te zetten als kind. Voordien dacht ik dat kinderen in de oorlog meer in angst leefde en spel opzij zouden zetten door de angst die hun omgeving ook uitstraalt naar hun toe. Ik moest automatisch terugdenken aan een verhaal dat mijn oma mij heeft verteld toen zij kind was. Zij heeft de tweede wereldoorlog als kind meegemaakt. Aan het einde van de wereldoorlog was de oorlog sterk aanwezig en heeft zij moeten vluchten. Op dat moment wouden haar ouders dat zij echt nog kind bleef en dus zou spelen. De spelen die ik zag in de tentoonstelling sloten sterk aan, aan de verhalen die mijn oma vertelde over spelen die zij speelde. Ik werd precies meegetrokken naar de oorlogsmomenten om mij zo in te beelden hoe ik dat als kind zou ervaren maar dit was heel moeilijk. Ik weet niet hoe ik als kind zou hebben gespeeld doordat wij hier in een "veilige" omgeving leven. De problemen waarmee wij hier kampen, kunnen niet vergeleken worden met de oorlogsproblemen.

Dit alles doet mij beseffen dat kunst effectief verschillende lagen kan bevatten, door iedereen anders geïnterpreteerd kan worden en je als kunstenaar niet kan bepalen of de kijkers gaan genieten. Jij kan een boodschap proberen doorgeven maar de kijker beslist nog steeds hoe die het gaat interpreteren. Dit is ook iets wat ik wil meenemen naar mijn persoonlijk leven. Ik zou graag leren accepteren hoe de mensen iets interpreteren, ermee omgaan en wat ze ermee zullen doen. Dit zodat het voor mijzelf makkelijker is in de toekomst maar ook om ervoor te zorgen dat het makkelijker is om iets los te laten.

Meerstemmige profielvergadering - februari 2024

Wauw, dit was cool! De meerstemmige vergadering waarin docenten over mij spraken, was een unieke en leerzame ervaring. Als student mocht ik, als een vlieg op de muur, luisteren naar een open en eerlijk gesprek waarin mijn docenten hun indrukken over mijn academische en persoonlijke ontwikkeling bespraken.

Wat me het meest opviel, was de openheid en betrokkenheid waarmee de docenten over mij spraken. Het was verrassend om te horen hoe goed ze mijn sterke punten en uitdagingen kenden. Door hun dialoog leerde ik hoe mijn werk en houding werden waargenomen en wat de verwachtingen waren.

Hoewel ik geen inspraak had in het gesprek, voelde ik me gehoord en begrepen. Het was fijn te merken dat de docenten zich oprecht bekommerden om mijn succes en welzijn. 

Eindreflectie

Dit schooljaar was zonder twijfel een van de meest uitdagende en intensieve perioden in mijn studentenleven. In september maakte ik de overstap van mijn laatste jaar Bachelor Lager Onderwijs naar het tweede jaar van de Bacheloropleiding Pedagogie van het Jonge Kind, waar ik me in de unieke situatie bevond waarin ik ook enkele vakken van het eerste jaar moest afronden doordat ik daarvoor geen vrijstelling heb gekregen. Deze combinatie is nu, als ik terugkijk, veel zwaarder dan gedacht. 

Het was alsof ik constant een evenwicht moest vinden tussen verschillende verplichtingen, waarbij ik niet alleen de diepte in moest duiken voor mijn tweedejaarsvakken, maar tegelijkertijd ook de fundamentele kennis van het eerste jaar moest bijspijkeren. De dubbele belasting van vakken uit twee verschillende jaren maakte het moeilijk. Er waren momenten waarop de stapel werk overweldigend leek en ik de focus dreigde te verliezen. Toch leerde ik snel dat goede planning en strikte discipline cruciaal waren om het hoofd boven water te houden.

De mentale druk was soms slopend. Er waren dagen waarop ik twijfelde aan mijn capaciteiten en mijn besluit om deze combinatie aan te gaan.  Het gevoel van nooit volledig op schema te zijn, begon soms aan mijn motivatie te knagen. Het was een uitdaging om mentaal scherp te blijven en tegelijkertijd om te gaan met de onzekerheid die gepaard ging met het balanceren van twee academiejaren.

Toch, ondanks de moeilijkheden, ben ik diep dankbaar voor wat ik heb bereikt. Het was een jaar van persoonlijke en academische groei. Ik heb geleerd om mijn tijd efficiënter in te delen, beter prioriteiten te stellen en veerkrachtiger te zijn in het aangezicht van stress en druk. Deze vaardigheden zullen ongetwijfeld van onschatbare waarde zijn in mijn toekomstige studies en in mijn professionele leven. Het was ook bevredigend om te zien hoe ik, ondanks de uitdagingen, in staat was om mijn doelen te bereiken en voortgang te boeken.

Terwijl ik terugkijk op dit jaar, kan ik niet anders dan met gemengde gevoelens naar het derde jaar vooruitkijken. Aan de ene kant ben ik blij met de vooruitgang die ik heb geboekt en de lessen die ik heb geleerd. Aan de andere kant, voel ik me nog niet volledig klaar voor de nieuwe uitdagingen die het derde jaar met zich mee zal brengen. Ik hoop dat het volgende jaar net zo leerzaam zal zijn, en dat ik verder kan bouwen op de vaardigheden en kennis die ik dit jaar heb opgedaan.

Het komende jaar biedt nieuwe kansen voor groei, en ik ben vastbesloten om deze aan te grijpen, zelfs als dat betekent dat ik weer uit mijn comfortzone moet stappen. De ervaringen van dit jaar hebben me voorbereid op de uitdagingen die voor me liggen, en hoewel ik me soms onzeker voel over wat komen gaat, ben ik vastberaden om door te gaan en het beste uit mezelf te halen.

Hoewel ik deze specifieke combinatie van vakken eerlijk gezegd niemand zou aanraden vanwege de mentale en organisatorische druk die ermee gepaard gaat, ben ik dankbaar voor de lessen die ik heb geleerd en de persoonlijke groei die ik heb doorgemaakt. Ik kijk ernaar uit om deze ervaringen mee te nemen naar het derde jaar.