Identiteitsverhaal

Op 5 april 2001 ben ik in Jette geboren als Gloria-Marta Ide. Ik ben de dochter van Justyna Fabis en Freddy Ide, toenmalig enkel zus van Daniel Ide maar vandaag de dag ook zus en doopmeter van Jan Rafal. Om te weten te komen wie ik ben, ga ik eerst meer uitleg geven over hoe iedereen mij noemt, 'Gloria'.

Mijn ouders waren in verwachting en wisten dat er een dochter ging aankomen maar hadden geen naam voor mij vastgelegd. De dag dat ik als baby besloot om het moedernest te verlaten, was mijn vader niet in België. Mijn vader was in het verleden een vrachtwagenchauffeur. De dag van mijn geboorte, wat niet de uitgerekende datum was, was hij niet in België maar in Griekenland. Hierdoor is mijn moeder alleen naar het UZ Jette gegaan. Toen ik eenmaal op de wereld was, hebben mijn ouders met elkaar contact opgenomen en heeft mijn mama heel fier gezegd tegen mijn vader 'je bent papa van een dochtertje van 1 kg. Maar hoe gaan we haar noemen?'. Door de gelovige opvoeding van mijn moeder, en nog steeds aanwezige geloofsovertuiging, had zij de voorkeur voor de naam 'Marta' maar mijn vader vond dit niet goed genoeg als eerste naam. Daarom zei hij dat dit mijn tweede naam zou worden. Maar wat zou dan mijn voornaam zijn? Om de spanning nog meer op te drijven, want mijn moeder had nog niet genoeg spanning ervaren tijdens de bevalling, is mijn vader uit zijn vrachtwagen gestapt en liep hij naar de mensen die buiten aanwezig waren. Daar koos hij een dame uit en vroeg aan haar 'hello lady, what's your name?'. En die dame heeft toen geantwoord: 'hello, my name is Gloria'. En mijn vader heeft haar vriendelijk bedankt en is terug zijn vrachtwagen in gestapt, heeft mijn moeder opgebeld en zei 'haar naam wordt Gloria-Marta'. En voilà, zo kon mijn verhaal beginnen!

Veel kan ik mij niet meer herinneren van de geboorte van mijn eerste jongere broer Daniel, maar wat ik wel weet is dat het een grote impact had op mij als 3-jarige kleuter. Ineens was ik niet meer de enige thuis en werd de aandacht verdeeld. Doordat mijn broer gehandicapt is, merkte ik als kind ook heel snel dat hij op verschillende vlakken meer aandacht nodig had als mij. Tot op de dag van vandaag heeft dit nog sporen nagelaten omdat ik vaak het gevoel heb dat mijn moeder ergens een voorkeur naar hem heeft en hem sneller zal helpen dan mij doordat ik veel zelfstandig kan. Mijn broer heeft doorheen zijn kinderjaren ook de labels ADHD en autisme op zijn handicap gekregen waardoor het voor mij als kind vaak ook gewoon lastig was om zijn gedrag te verklaren. Aan de buitenkant zou je niet zeggen dat er iets is met mijn broer waardoor anderen het probleem vaak ook niet zien en ik het gevoel krijg dat ik overdrijf wanneer ik zeg dat mijn broer heel aanwezig is. Maar voor mij is dit gewoon anders. Hij en ik zijn anders. En als je dan verschillende keren in je leven hoort 'hebben jullie wel degelijk dezelfde ouders?' dan stel je je soms vragen bij waarom hij zich soms niet gewoon kan inhouden. Maar dan besef ik me al snel dat ik niet in zijn hoofd kan leven en dat als het in mijn hoofd chaos is, dat hij de chaos sneller zal uiten. Dit alles klinkt misschien negatief, maar dit komt vooral doordat de band met mijn broer eigenlijk barslecht is. Samen in een ruimte zitten, zonder doel, lukt vaak niet. En waarom? Dat is nu eens onverklaarbaar. Wij weten beide niet waarom we elkaar bijna niet kunnen aankijken.

Als we dan even teruggaan in de tijd, en dan bedoel ik echt wel ver teruggaan, dan belanden we bij 6-jarige Gloria die vrolijk aan het eten is op restaurant met het gezinnetje tot de kok – een familievriend – uit de keuken stapt en zegt 'Gloria, heb jij geen zin om samen naar de Chiro te gaan met ons Britt?'. En jongens wat ben ik blij dat ik toen de stap heb gezet om naar de Chiro te gaan. Vele mensen verwachten het misschien niet, maar ik was een heel stil muurbloempje als kind. Wanneer mensen mij zagen in een groep dan was ik vaak de persoon die wel in de ruimte aanwezig was, maar ik ging mij niet in een groep mengen. En de Chiro die heeft daar veel in veranderd; Zo sociaal als ik vandaag de dag ben, zo sociaal ben ik geworden door mijn toenmalige leiding en groep. Ik kan dus wel concluderen dat mijn sociale vaardigheden sterk verbeterd zijn door de Chiro en de mensen die mij vandaag de dag kennen zouden ook nooit geloven dat ik een super rustig persoon was die eigenlijk niets durfde te zeggen in een groep. Maar stiekem ben ik ook wel blij dat ik niet meer die persoon ben want ik zou het leven niet kunnen inbeelden met een karakter en gedrag dat niet is wie ik nu ben. 6 jaar geleden heb ik ervoor gekozen om een grote beslissing te maken in mijn Chiro carrière want ik ben toen leiding geworden. En welke kansen ik allemaal wel al niet heb gekregen als leiding, ik ben er super dankbaar voor. De liefde die je krijgt van kinderen, gewoon door dat leidingskoord, het is fantastisch. Volgens de maatschappij is de Chiro ook belangrijk in het leven van een kind of jongere doordat je in de jeugdbeweging opzoek gaat naar wie jij bent, maar je werkt er ook aan je sociale vaardigheden.

Iets dat ik ook nog wil bespreken, doordat het zo'n grote impact op mij heeft gehad, zijn spijtig genoeg de pestjaren in de lagere school en het middelbaar. Vanaf ik mij kan herinneren, ben ik als kind gepest geweest. Dit is een heel spijtig voorval omdat ik tot op de dag van vandaag niet weet hoe Gloria met zelfvertrouwen eruitziet. Doordat ik van mijn 6 tot 18 jaar gepest ben geweest, of slachtoffer geweest bij uitsluiting of zinnen naar het hoofd te krijgen, kan ik het mij niet voorstellen hoe het is om fier te zijn op jezelf en wat je doet. Ik ben een persoon die steeds haar best zal doen en ervoor te zorgen dat ik het doe hoe het moet doordat ik in het verleden al te vaak niet goed genoeg was voor anderen. Door de pesters in het verleden kan ik het ook niet over mijn hart krijgen om niet tot een groep te behoren of 100% alleen te zijn. Daarom dat ik mij ook niet comfortabel voel in de klas van het tweede jaar, waar ik de meeste lesuren spendeer. De pestjaren hebben ook hun sporen achtergelaten doordat ik continue nadenk over wat anderen zullen denken en hoe ze over mij zullen denken. Dit kan over de kleine dingen gaan zoals kleding en uiterlijk tot de antwoorden die ik geef in de klas. Het is spijtig, maar werken aan mijn zelfvertrouwen is een proces waar ik al jaren mee aan werk. De maatschappij, hoe ik het merk in de actualiteit, toont steeds meer begrip voor kinderen die gepest worden en zien pesten ook als een daadwerkelijk, ernstig probleem. Ze bekijken dit ook niet meer als een deel van het opgroeien, maar zien het als een probleem dat aangepakt moet worden. Dit alles kan je vandaag de dag ook zien in bv. Scholen. Veel meer scholen hebben een anti-pestbeleid tegenover vroeger.

Eigenlijk ben ik ergens wel fier op mijn roots. Ik mag namelijk elke dag rondlopen met een dubbele nationaliteit. Mijn moeder komt uit Polen en mijn vader was van België. Zij hebben elkaar leren kennen in Polen in een tankstation restaurant waar mijn mama toen werkte en mijn papa was daar vaste klant als vrachtwagenchauffeur. Na enkele jaren had mijn papa de stoere beslissing genomen om aan mijn opa de hand te vragen van mijn moeder en vroeg toen toestemming om mijn mama te mogen meenemen naar België. Door dit romantisch levensverhaal geloof ik er steevast in dat langeafstandsrelaties echt wel kunnen werken. Mijn ouders waren namelijk samen tot de dood hun heeft gescheiden, net zoals op hun trouw elkaar beloofd. Wanneer we hierop uitzoomen en de blik van de maatschappij hieraan koppelen dan kunnen we spijtig genoeg de positieve en negatieve kant hiervan zien. Er zijn mensen die inzien dat het hebben van een dubbele nationaliteit een verrijking is maar anderen zien dit als een afkeuring. Er is dus eigenlijk geen duidelijke kijk op dit onderwerp waardoor we zien dat dit een onderwerp is dat zorgt voor discussies en gesprekken. Denk hier maar bv. Aan de verkiezingen die eraan komen.

Nu bekend is dat ik een dubbele nationaliteit draag, waar ik fier op ben, dan mag ik ook wel vertellen dat het wel een belevenis is om familie te hebben in zowel België als Polen. Het zijn twee landen en culturen die je totaal niet met elkaar kan vergelijken omdat ze zo anders zijn zelfs als beide landen in hetzelfde continent, Europa, liggen. Ik ben dan ook opgevoed met beide landen in mijn opvoeding. Spijtig genoeg ben ik wel niet opgevoed in het Pools, waar zowel mama als ik beide spijt van hebben. Het is een taal waar ik wel graag mee zou uitpakken waardoor ik 5 jaar geelden ervoor heb gekozen om zelfstandig de taal toch nog te leren. En wauw, dit is moeilijk hoor. Ik heb nog meer respect gekregen voor de mensen die verplicht een taal leren. Het eten van beide landen die heb ik wel meegekregen in mijn opvoeding en daar ben ik blij om! Want ik merk dat ik hierdoor een veel rijker gamma heb aan wat ik allemaal lust en welke combinaties ik durf te eten.

Als kind is het de bedoeling dat je zoveel mogelijk geniet van je kindertijd maar ik heb soms het gevoel dat ik dit te weinig heb kunnen doen want het zijn vaak de slechte en meest aangrijpende momenten die ik nog heb onthouden. Ik krijg vaak het gevoel dat de slechte momenten zo'n grote impact hebben op mij dat ik de goede momenten gewoonweg ben vergeten. Daarom dat ik spijtig genoeg er weer voor heb gekozen om hier over drie overlijdens te spreken die elk op hun eigen manier een grote impact hebben gehad op mijn leven.

Ik had nog nooit te maken gehad met het verlies van iemand maar in 2011 was de dag aangebroken dat mijn oma van België is overleden. En deze dag kan ik mij nog goed herinneren. Mijn mama en ik gingen samen naar de film 'Rio' gaan in de Kinepolis in Brussel. Toen we voorbij het huis van mijn grootouders reden, zag ik daar een ambulance en een mug staan. We zijn daar gestopt en ik moest in de auto blijven. Maar spijtig genoeg was ik toen al een heel koppig iemand en heb ik mijn oma in de ambulance gezien. En het woord 'dood' kon ik toen ook nog geen plek geven. Maar als je na enkele dagen grote bloedvlekken op de grond ziet, in het huis van je grootouders, dan wist ik goed genoeg wat er gebeurd was en dat mijn oma nooit meer zou terugkomen. Na enkele jaren hadden mijn ouders besloten dat mijn opa ook niet meer alleen kon wonen en hebben we hem bij ons in huis genomen. Dat had eigenlijk een grote impact op mijn toenmalige leven als kind doordat je ineens iemand in je huis neemt die nooit daar heeft gewoond. We hebben toen ook een ziekenhuisbed moeten aankopen waardoor je op jonge leeftijd ziet hoe iemand heel sterk achteruitgaat. Op een gegeven moment was mijn opa zodanig vermagerd en waren er nog andere kwalen komen opdagen waardoor we hem hebben laten opnemen in het ziekenhuis. Daar is mijn opa eigenlijk alleen maar blijven achteruitgaan. En zoals er voorspeld kan worden, hebben wij afscheid genomen van mijn opa. Dit was heel zwaar voor mijn papa. Hij had zijn moeder al moeten afgeven en nu ook zijn vader. Ik kan mij ook voorstellen dat dit heel zwaar was voor hem doordat hij enig kind is. Twee weken na het overlijden van mijn opa, is het ergste wat ik tot nu toe heb meegemaakt, gebeurt. Mijn papa was een man met hartproblemen. In het jaar van 2013 had hij in februari een openhartoperatie ondergaan. Deze moest nog in een tweede deel vervuld worden en dat was in augustus van 2013. Alsof dat jaar nog niet genoeg problemen had – mijn broer die halfblind is geworden, mijn opa die overleden is, financiële problemen,… - is mijn zomervakantie in mineur geëindigd. Na de openhartoperatie kreeg mijn papa een bloedklonter en die is naar zijn hersenen gegaan. Door dit, en nog andere zaken, is hij overleden door een zuurstoftekort. Dit was een heel ingrijpend moment doordat ik ook niet thuis sliep en heel dit nieuws heb vernomen via een familievriendin waar ik sliep. Ergens had ik di alles niet willen voorspellen want de dag voordat dat mijn papa opgenomen werd, deden wij een barbecue thuis. Daar zei hij "dit is mijn laatste avondmaal. Ik breek het brood en drink de wijn". Als de grapjas dat mijn papa was, zei hij dat ook al lachend. Maar spijtig genoeg, werd dit de waarheid. En eigenlijk kan ik niet anders dan zeggen, ik mis hem vandaag de dag nog steeds. Hij was mijn held, mijn alles. En die… ben ik kwijt.

Tussendoor waren er ook enkele huisdieren van mij die overleden zijn waarvan ik nu merk dat die eigenlijk ook wel iets met mij hebben gedaan. Mijn eerste kat en mijn eerste hond, waren ineens weg. Maar ik onthoud dat ze daarboven samen alles aan het klaarzetten zijn voor wanneer het mijn tijd is om te gaan.

Als jonge tiener, van 12 jaar, de zin horen 'je staat heel volwassen in het leven. Na alles wat je hebt meegemaakt kan ik alleen maar zeggen petje af' is eigenlijk heel zwaar. Mensen denken dat het een compliment is, maar ik had er toen niet voor gekozen om al meer meegemaakt te hebben dan sommige mensen op hun 50.

Na al 12 jaar op deze aardbol te hebben vertoefd, besloot mijn lichaam om de gevolgen van het leven als premature te laten zien. Zoals beschreven in het begin ben ik te vroeg geboren. Bijna iets meer dan een maand voor de uitgerekende datum besloot ik als koppige dame dat ik toch ter wereld gezet wou worden. Met alle gevolge van dien. Op mijn 12 jaar begon ik op twee weken tijd bijna blind te zien. Ik heb altijd slecht zicht gehad, maar het zicht dat ik toen had was nog erger dan een wazige mol. Spijtig genoeg stopte de miserie ook niet enkel bij mijn zicht, want ik kreeg ook last van hoofdpijn en mijn hoofd stond ook zeer scheef. Hierdoor ben ik naar de kinesiste gegaan. Maar je kan het al raden, dit hielp niet. Omdat mijn zicht wel heel slecht was (lees: ik kon grote letters in mijn eigen boek niet meer lezen), besloten mijn moeder en ik om naar de oogarts te gaan en dat was eigenlijk het begin van heel het slechte avontuur. De oogarts wist ons te vertellen dat ik met SPOED naar het UZ Jette moest gaan. Maar waarom? Dat was een raadsel. Ik kan nog heel veel schrijven over wat er toen allemaal is gebeurd, maar kort. Ik ben met spoed opgenomen in het ziekenhuis met een hersenstam die gezakt was, een oogzenuw die op springen stond, hersenvocht in mijn hoofd dat niet wist waarnaartoe te gaan en mijn kleine hersenen die ook aan het zakken waren. Geen wonder dat ik last had… Maar al deze symptomen deden een belletje rinkelen… Papa… Hij had ook een hersenstam die gezakt was vlak voor zijn overlijden… En wat een paniek dat er in mij aan het gieren was toen ik besefte dat enkele maanden na het overlijden van mijn vader, ik, UITGEREKEND IK, deze symptomen kreeg… Eigenlijk zeiden ze mij 'je bent net op tijd gekomen, want als je langer had gewacht, was je er niet meer'. Een 12-jarige keek de dood in de ogen. Eind goed, al goed. Na een spoedopname hebben mijn schedel opengebroken, een pomp erin geplaatst met een buisje dat tot aan mijn blaas gaat. Dus vandaag de dag heb ik twee littekens overgehouden aan deze operatie; één op mijn buik en één op mijn schedel. Maar ook heb ik een urineprobleem sinds die dag… Want dubbele blaastoevoer is niet niets. Ahja, en niet te vergeten. De migraine… MAAR ik mag wel terug met het vliegtuig! Na 10 jaar niet te mogen vliegen, mag dit terug. Zou maar erg zijn geweest met Bologna in de agenda.

7 jaar geleden is mijn mama een relatie aangegaan met een Poolse man. Deze man is nu eens iemand die ik echt niet moet hebben. Zijn gedrag en karakter zijn zo erg dat ik gewoon echt walg als ik hem zie om dan nog maar te zwijgen wat die niet doet en waarvan ik dus ook zot kom. Spijtig genoeg is deze man de vader van mijn halfbroertje geworden. De geboorte van Jan, in 2018, heeft ervoor gezorgd dat ik op korte tijd heel veel extra verantwoordelijkheden op mij heb moeten nemen. Maar tegelijk heeft dit er ook voor gezorgd dat mijn stiefvader, de vader van Jan, nog steeds in beeld was bij ons thuis. En hoe vaak ik echt boos was en woede heb moeten inhouden, heb ik ook vaak op mijn tanden gebeten om ervoor te zorgen dat andere mensen niet de persoon waren waarop ik me ging afreageren. Een man in huis, die NIETS maar dan ook echt niets uitsteekt, dat is nu eens geen voorbeeld voor een kleine jongen vind ik. En om dan nog maar te zwijgen over zijn vele ontslagen en hoe vaak die bij ons thuis alcohol aan het nuttigen was terwijl er vele sigaretten voorbijkwamen. Geen oké situatie als je het mij vraagt. Mama heeft dan ook vaak mogen horen dat ik eigenlijk echt niet tevreden was met die man. Eind vorig jaar heeft zij de moedige beslissing genomen om hem "buiten te smijten" hoe ze het hier in Lembeek zouden zeggen. Dit was voor haar niet makkelijk doordat zij tegen het einde van de relatie bang had van die man. Deze angst was ook zichtbaar en heeft effect gehad op ons gezin. Maar vandaag de dag is die man nog steeds in beeld bij ons doordat hij de vader blijft van mijn halfbroertje en mama geen juridische problemen wil.

Tijdens de krokusvakantie van 2017 heb ik ervoor gekozen om animatorcursus te doen bij de organisatie waar ik al jaren mee meega als deelnemer, bij Top Vakantie. En wat ben ik blij dat ik deze beslissing heb genomen. Doorheen de jaren heb ik daar heel veel bijgeleerd en heb ik mijn plekje als, ondertussen, hoofdanimator en beheerder gevonden.

Wanneer ik dacht dat er genoeg mensen gestorven waren, heeft het lot anders besloten. Ineens was ik nog een grootouder kwijt. Mijn opa in Polen is er ineens niet meer. En weet je, dat is eigenlijk heel raar om iemand kwijt te raken die je al enkele jaren niet meer had gezien. Ik voelde verdriet maar op een andere manier. En mijn mama, dat was ik al bijna vergeten. Laatste keer dat ik zoveel verdriet had gezien bij haar was bij het overlijden van mijn papa. Dat overlijden heeft ervoor gezorgd dat wi ook niet meer jaarlijks naar Polen gaan. Het is daar nu anders en niet meer hoe het was.

Op 5 april 2019 ben ik 18 jaar geworden en dat betekent in de volksmond dus dat je volwassen bent. Maar ik vond mezelf al volwassen. Door alles wat ik al had meegemaakt, kon ik van mezelf zeggen dat ik iemand ben die zich volwassen gedraagt en ook volwassen denkt. Maar die dag, ineens was je echt volwassen en kwamen er zoveel dingen bij. Het was een dag die ervoor heeft gezorgd dat ik nu tot d gerote mensen kon behoren en niet meer enkel bij de kinderen.

Nog een belangrijk moment in mijn leven, is een moment in 2019 waar ik besloten had dat ik minder vlees wou eten en ik dus besloten heb om flexitariër te zijn. Het klinkt misschien als één of andere dinosauriër maar niets is minder waar. Ik ben als persoon, samen met het gezin thuis, erop gaan letten wat wij eten. Dat wil dus zeggen dat we niet enkel onze vleesinname hebben verminderd maar ook erop hebben gelet dat we genoeg eiwitten binnenkrijgen doordat mijn broer en ik ervoor hebben gekozen om sinds dan bijna dagelijks naar de fitness te gaan. Het leven als een flexitariër is wel fijn moet ik zeggen. Al weet ik wel niet of ik ooit vegetariër zou kunnen zijn, want dan heb ik, naar mijn gevoel, te weinig voedingsstoffen binnen die je lichaam als belangrijk acht. Maar eens vlees overslaan en vervangen door bonen of linzen, dat is best oké. Over dit onderwerp heb ik al gemerkt dat de maatschappij eigenlijk zeer nieuwsgierig is en hier alleen maar bewondering voor kan tonen.

De tijd was aangebroken om afscheid te nemen van het middelbaar en te kiezen voor een studierichting in het hoger onderwijs. Veel studierichtingen stonden er niet op mijn lijstje doordat ik wel wist welke richting ik wou uitgaan, iets met kinderen. En aangezien ik interesse toon in het kind en de opvoeding was er vooral een grote twijfel tussen leerkracht, meer specifiek zorgleerkracht, of pedagogie. Uiteindelijk heb ik heel veel gesprekken gehad en ben ik tot de beslissing gekomen om voor lager onderwijs te kiezen doordat ik eerst een leerkrachten bachelor nodig had om daarna te mogen verder studeren tot zorgleerkracht. Dit was voor mij een heftige periode doordat ik al snel merkte dat plots heel het leven serieus moest gaan.

De dag dat ik ben beginnen rijden met de auto, voelde ik mij toch wel 'queen of the road'. Je bent zo machtig van achter je stuur en je hebt zoveel vrijheid. Ik heb nog meer vrijheid doordat ik mijn eigen auto heb. Maar vanaf dat ik mijn tijdelijk rijbewijs kon inruilen voor mijn volwaardig rijbewijs, wauw. Machtig moment was me dat. Het heeft vooral een impact gehad op mij doordat je ineens zo volwassen bent.

In het academiejaar van 2021, twee jaar geleden, voelde ik dat lager onderwijs het eigenlijk toch niet was voor mij en dat ik aan mezelf moet denken als ik een gelukkige student wou blijven. In mijn achterhoofd had ik voor mezelf ook al uitgemaakt dat het één op één met kinderen ik veel toffer vind dan voor de klas te staan met een hele groep (b)engeltjes. Na opnieuw heel wat gesprekken te voeren, naar scholen te gaan en studierichtingen opnieuw te vergelijken, had ik besloten om de moedige stap te maken om toch te veranderen van richting. En wat een slimme keuze was me dat. Ik ben veel gelukkiger en ik voel weer dat ik het voor mezelf doe en niet enkel voor aan anderen te tonen dat ik het kan, maar ook om dit aan mezelf te tonen!

Mijn verjaardag is nog maar recentelijk gevierd en ik moet eigenlijk toegeven dat ik toen tranen heb gelaten. Mijn mama heeft een kaartje voor mij geschreven en de tekst daar waren geen extra woorden bij nodig. Ze schreef: "Gefeliciteerd met je 23e verjaardag! Gloria je bent een geweldige combinatie van intelligentie, vriendelijkheid en vastberadenheid. Jouw toewijding aan zowel je studie als de Chiro, samen met je liefde ervoor, maken me zo trots. Ik wens je een dag vol verrassingen en een jaar vol succes en geluk!". Ik wist niet hoe fier zij is op en mij en dit heeft eigenlijk de blijdschap, begonnen op de meerstemmige vergadering, alleen maar kunnen aanhouden. De fierheid die anderen hebben, maakt mij zo blij!

WIE BEN IK NU EIGENLIJK?

Als er de vraag gesteld wordt wie ik nu ben, dan vind ik dit niet een vraag om zo vanzelfsprekend op te antwoorden. De spreekwoorden 'tijd heelt wonden' en 'karma is a bitch' zijn mijn motto's waarmee ik in het leven sta. Ik ben ervan overtuigd dat als jij goed bent voor de ander, zij dat ook zullen zijn voor jou maar ook dat je jouw jaloezie en slecht gedrag steeds als een boemerang terug zal krijgen. Hierdoor besef ik maar al te goed dat tijd eigenlijk een grote impact heeft op zowel gebeurtenissen als het leven. Soms heeft iets tijd nodig om te verwerken, zoals ernstige gebeurtenissen die een grote impact hebben op het leven, maar soms moet je er ook voor kiezen om iets juist niet de tijd te geven en het gewoon te vergeten. Alleen is dat laatste zeer moeilijk voor mij. Ik trek me alles aan en dit heeft als oorsprong de pesterijen die ik heb meegemaakt. Ze hebben mijn (zelf)vertrouwen kapot gemaakt. Wat mensen zeggen over mij dat trek ik mij aan maar ook hoe ze kijken naar mij of hoe ze kunnen denken over mij, enzovoort. Ja, ik sta in het leven als een overthinker. Maar dat vind ik niet erg. Want hierdoor heb ik steeds iets om over na te denken.

Als persoon vind ik mezelf vooral koppig en sociaal. Het zijn twee dingen die je misschien niet direct bij elkaar zou plaatsen maar dit zijn mijn twee meest zichtbare eigenschappen. Ik ben iemand die steeds zal luisteren naar wat anderen zeggen maar als ik iets denk op mijn manier, dan is dat zo. Punt uit. En ja, het sociale. Daar hoef ik zelfs geen tekening bij te maken. Doordat ik al heel wat heb meegemaakt in het verleden, ben ik op sommige vlakken ook wel een people pleaser geworden. Dit is niet altijd in mijn voordeel doordat ik mezelf naar achteren durf te cijferen omdat ik anderen blij en gelukkig wil zien waardoor ik mezelf vergeet. En dan zou ik graag willen afsluiten met het feit dat dingen bij mij goed moeten zijn. Ik ben als het ware bijna een perfectionist. En dit kan zich soms uiten in de kleine dingen, maar ik ben blij dat ik hiermee om kan gaan.

En als andere mij moeten beschrijven, dan zeggen ze dit: "If life knocks you down, get up and fight back!"

Theoretische concepten linken

De Chiro is iets wat voor mij heel belangrijk is en echt een deel van mij geworden is. Door het proces van identificatie herken ik mezelf echt in de Chiromensen. Ik identificeer me met de groep die tot deze jeugdbeweging hoort en neem hierdoor ook de stijl van de Chiro als normaal. Het gedrag dat ik gecreëerd heb door in de Chiro te zitten, is vandaag de dag ook een deel van wie ik ben.

In het middelbaar heb ik heel veel aan separatie gedaan omdat ik telkens in een onveilige groep terecht kwam die geen goede vriendengroep is voor een kind/jongere. Maar doorheen het leven heb ik mij geleidelijk aan ook losgemaakt van mijn ouders om te kunnen zoeken naar wie ik ben en een eigen identiteit te creëren.

Met de verkiezingen in het achterhoofd, kan ik hier mijn ideologie aan koppelen. Er is een bepaalde partij waarvan ik vind dat die het beste bij mij past doordat zij het beste representeren waar ik naar streef of wil. Zij hebben een systeem van ideeën, overtuigingen en waarden die bij mij past. Welke partij dit is, dat hou ik voor mezelf. Mijn keuze tijdens de verkiezingen en op wie ik stem, deel ik niet zomaar met iedereen.

Spijtig genoeg is de (rol van de) ander bij mij iets wat soms de overhand kan nemen. Doordat ik een overthinker ben, vind ik het zeer belangrijk wat en hoe de andere personen denken. Deze theorie verwijst naar de invloed die de ander hebben op mij. Er zijn bepaalde mensen, zoals familie, die belangrijke invloed uitoefenen op mij maar dan heb je ook de algemene verwachtingen en normen van de samenleving die ook een invloed hebben op mij maar die niet als zeer belangrijk worden gezien.

Een discours dat tijdens de les aangepakt is, is "vandaag zijn we allemaal migranten". En dit is wel stof om over na te denken. Uiteindelijk leven wij vandaag de dag allemaal is nieuwkomers. In onze samenleving spreekt niet alles voor zich waardoor we ook moeten leren leven met (grote) veranderingen. Uiteindelijk, als we kijken naar social media, dan is het heel makkelijk om online te migreren. Want wie behoort nu niet tot een groep die gevestigd is in het buitenland? Veel mensen ervaren aspecten van migratie in hun leven. Migratie blijft ook het verplaatsen van iemand of een groep van het ene land naar het andere. Het is niet enkel de fysieke verplaatsing, maar denk ook maar aan aan de uitdaging van het aanpassen aan het ander leven. Verder zouden we dit niet moeten zien als integratie maar als hoe we ons moeten aanpassen naar de huidige veranderingen. Om ons als toekomstige pedagogische coaches te kunnen aanpassen is het zeer belangrijk om rekening te houden met onze grondhouding. Het is immers een houvast dat we beter in ons zouden opnemen.

De invloed van de maatschappij op mijn leven had verschillende vormen: onderwijs, gezin, vriendengroep, Chiro en social media. Scholen bieden niet alleen kennis, maar ook sociale vaardigheden, normen en waarden. Leerkrachten, klasgenoten en de regels zelf hebben allemaal invloed gehad op mij. Mijn gezin is de omgeving waarmee ik het meeste mee in contact kom waardoor ik denk dat zij de meeste invloed hebben op mij. Mijn moeder en broers spelen een belangrijke rol in het aanleren van normen, waarden en gedrag. Vrienden hebben een grote invloed gehad op mij. De druk om erbij te horen en geaccepteerd te worden kan zowel positieve als negatieve effecten hebben. Ze gaven mij steun en het gevoel van een groep te zijn maar spijtig genoeg was er ook een negatieve kant aan dit alles. Daarom heb ik er ook voor gekozen om individuele vriendschappen op te bouwen in de plaats van tot groepen te behoren. Hierdoor heb ik erover nagedacht wat de invloeden waren van vriendengroepen op mij en wil ik mezelf beschermen. Door mezelf los te maken van onveilige groepen en te streven naar individuele groei en zelfontdekking, laat ik zien dat ik actief bezig ben met mijn eigen ontwikkeling. Dit proces is essentieel bij het vormgeven van je identiteit en het vinden van je eigen pad in het leven.

Ik denk dat ik met zekerheid kan zeggen dat mijn omgeving mij gevormd heeft. Mijn waarden, normen en gedrag heb ik meegekregen door mijn opvoeding maar evengoed ook door de scholen waar ik in heb gezeten als de hobby's die ik jaren heb gedaan of nog steeds doe. De Poolse cultuur die mijn moeder in de opvoeding steekt en de Belgische cultuur waarmee ik op elk ander moment mee in contact kom, die hadden ook invloed.